Onte queimaba o sol e hoxe trona e chove na aldea. O plan que tiña de cortar unhas mimosas que molestaban no colmear foise ao tacho, así que aproveito para escribir. Botándolle un ollo ao blog doume de conta que inda quedan un montón de cousas por pulir. Nótase como a medias. Por non ter, non ten nin un sistema que permita os comentarios, anque iso agora mesmo me importa pouco, pois de momento non o lé ninguén.
Quizais esta sexa a cuarta ou quinta ocasión en que me plantexo escribir un blog, deixar que os meus pensamentos se perdan, ou se atopen, na vasta Internet. É un contrasentido curioso, o de facer pública unha idea, e ao mesmo tempo, escondela no océano de palabras que é a rede. Sen ningún tipo de publicidade, será unha completa casualidade que alguén máis ca mín, ou as persoas máis próximas, lean algunha vez estes textos.
Unha das cousas máis bonitas e terribles de empezar un novo proxecto é esa vertixe dentro dun, esa incerteza de non saber cara onde conducirá a estrada. Máis nun proxecto tan persoal coma este blog, que ten que recoller os desvíos e reviravoltas da vida, desta miña vida que de carreiros e meandros sabe un bo pouco. Así de primeiras, penso escribir de plantas e máquinas, de plumas i espadas, de dentro da mente e de fóra no campo, desa cadea de contrarios que compoñen o meu día a día.
Copyright (c) 2015 - 2017, Marcos Ferro; Todos os dereitos reservados.
Plantilla creada por Bootstrapious. Adaptada a Hugo por DevCows
